De echte prijs van goedkope jurken

Foto: Taslima Akhtar

Het kan je vast niet ontgaan zijn; de ramp die zich voltrok in Dhaka, Bangladesh. Een groot gebouw met daarin naaiateliers (sweatshops) die goedkope kleding produceren voor de Europese en Amerikaanse markt vloog in brand en inmiddels zijn er meer dan 1000 dodelijke slachtoffers geteld. Hoe dat kon gebeuren? Het moest goedkoop. En als het goedkoop moet, dan bezuinigen ze daar wel op brandveiligheid en de bouwkwaliteit. Als het dan fout gaat, gaat het ook goed fout.

Dat is dus wel iets om over na te denken als je weer in de verleiding komt de Primark (3e verdieping, geen overlevenden) binnen te lopen (of als je op zoek bent naar een veel te goedkope bruidsjurk). Natuurlijk wordt er beterschap beloofd door alle grote 'fast fashion' ketens. Maar zelf denk ik dat het niet veel uithaalt. Echte verandering zal moeten plaats vinden in het hoofd en het hart van de consument!

Echte verandering zal

moeten plaats vinden in het hoofd

en het hart van de consument

The Independent (Engelse krant) schrijft:

"The fashion equivalent of fast food, Primark has created a new breed of shopper who considers its discount clothing so addictively cheap and disposable that they hoard items with little concern if they need or want it"

Samengevat: de Primark is wat de consument wil. De Primark maakt zulke goedkope kleding dat mensen met tassen vol de deur uitlopen zonder zich af te vragen of ze het wel willen of nodig hebben. Die onverschilligheid zou moeten verdwijnen. We moeten weer gaan nadenken als we kleding kopen. Allereerst is het goed om je wél af te vragen of je iets nodig hebt, ja of nee. Maar ook: waar komt dit jurkje vandaan? Draag ik niet andermans ellende aan mijn lijf?

Misschien moeten we dan maar eens sparen voor een mooi kledingstuk, zodat we in ieder geval zeker weten dat niemand anders er een zware prijs voor betaalt.

Taslima Akhtar zegt dit over de foto die ze maakte van de ramp (zie boven):

Every time I look back to this photo, I feel uncomfortable — it haunts me. It’s as if they (the man and the woman in the rubble) are saying to me, we are not a number — not only cheap labor and cheap lives. We are human beings like you. Our life is precious like yours, and our dreams are precious too.

Aan onze goedkope kleding hangt een heel duur prijskaartje.